امروز، شهرهای بسیاری در ایران وجود دارند که صاحب حوزه علمیه هستند و در این چند دهه اخیر، استقبال جوانان برای ورود به حوزه‌های علمیه، قوت پیدا کرده است و به تبع همین موضوع، شاهد بوده و هستیم که روحانیت در ایران، از پایگاه اجتماعی بالایی برخوردار است.
وظایف حوزه علمیه چیست؟
حوزه علمیه، مدرسه علوم دینی است که طلبه‌ها برای فراگیری این علوم به منظور کمک و خدمت به جامعه وارد آن می‌شوند. هرچند طلبه‌ها در این دوران تحصیل، بررسی و پژوهش در فقه، اصول، حدیث و امور مربوط به تربیت مجتهد و مبلّغ در زمینه شریعت اسلام را در دستور کارشان دارند، اما آن‌ها به نوعی، سبکی از زندگی را می‌آموزند که رضایت پروردگار و خلق خدا در آن، اصل اساسی و مترقی است.
طلبه‌ها در این دوره تحصیل در حوزه علمیه یا دوره کوتاه‌مدت را به مدت 10 سال دنبال می‌کنند (تبلیغ‌محور یا مبلّغ‌پرور) یا دوره بلندمدت (اجتهادمحور یا مجتهدپرور) را طی 14 سال در پیش می‌گیرند که بی‌تردید فارغ‌التحصیل شدن در هر دوره، ارزشمند و نیاز مبرم جامعه است.
نقش روحانیت در تحقق عدالت و مبارزه با ظلم
یک فرد پس از تحصیل طولانی در حوزه علمیه، باید دین خود را به جامعه و مخصوصاً امت اسلامی ادا کند. او باید همواره در نقش معلم و مربی دینی افراد جامعه ایفای نقش کند و در این مسیر، هیچ‌گاه از برپایی عدالت، منحرف نشود؛ یعنی وجدان بزرگ او هرگز مغلوب نفسانیات نخواهد شد.
به واسطه این ویژگی برجسته، مردم می‌توانند به این قشر دل ببندند و در اکثر امورات زندگی خود و مخصوصاً در زمان‌هایی که گره در کارشان می‌افتد، از ظرفیت این افراد بهره لازم را ببرند.
یک روحانی که در جامعه زیست می‌کند، حاصل سال‌ها تلاش بی‌وقفه حوزه علمیه است و از این‌رو او باید سفیری عدالت‌خواه، صلح‌طلب و ظلم‌ستیز، پیش چشم مردم باشد.
از روز پیروزی انقلاب اسلامی و تبدیل نظام پادشاهی و سلطنتی به جمهوری اسلامی، حضرت امام خمینی (ره)، دغدغه حمایت از محرومان و مظلومان را داشتند. به عبارتی، روحانیون به عنوان نمایندگان حوزه‌های علمیه می‌بایست در ابتدای راه، روحیه عدالت‌خواهی، حمایت از مظلوم و مبارزه با ظالم را در خود تقویت کنند و در ادامه همه تلاش خود را به کار ببندند تا این سبک زندگی به کل جامعه تعمیم داده شود.
ظلم، همواره در جهان هستی وجود داشته و دارد و وظیفه هر انسان آزاده‌ای است که هیچ‌گاه از یاد مظلوم غافل نشود و ظالم را به حال خود رها نکند.
امروز قشر روحانی، به واسطه تحصیل و انتخابی که داشته است، می‌باید پیشتاز این راه باشد که تاکنون عملکرد 47 ساله انقلاب اسلامی هم این موضوع را تا حد قابل ملاحظه‌ای به منصه ظهور رسانده است.
دهه‌هاست که گرمی نفس حوزه‌های علمیه در تحقق عدالت و مبارزه با ظلم و ظالم، نمایان و ثابت شده است و امروز می‌بینیم که دورافتاده‌ترین مناطق کشور هم از داشتن روحانی بهره می‌برند و این افراد هم خود را جدا از مظلومان و محرومان نمی‌بینند.
بی‌شک کشوری در مسیر تعالی و پیشرفت واقعی قرار خواهد گرفت که مردمش با کمترین هزینه و لکنتی، حق خود را بگیرند. برای ساختن چنین جامعه‌ای، نقش حوزه‌های علمیه غیرقابل انکار است.
0 دیدگاه